دانلود لایه های مدل OSI و مقايسه با مدل TCP-IP

دانلود لایه های مدل OSI و مقايسه با مدل TCP-IP (docx) 21 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 21 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

لایه های مدل OSI و مقايسه با مدل TCP/IP فهرست مطالب چکيده مدل OSI بررسي هفت لايه مدل OSI 1- لايه فيزيكي رسانه‌های هدایت پذیر زوج به هم تابیده زره دار (STP) زوج به هم تابیده بدون زره (UTP) کابل کواکسیال فیبر نوری 2- لايه پيوند داده ها ارائه سرویس‌های مشخص به لایه شبکه فریم بندی شمارش کاراکتر ها: بایتهای پرچم، با لاگذاری بایت پرچم‌های شروع و پایان، با لاگذاری بیت: حالت‌های غیر مجاز کُدگذاری لایه‌ٔ فیزیکی کنترل خطا تصدیق دریافت استفاده از زمانسنج: کنترل جریان کنترل جریان بر اساس بازخور: کنترل جریان بر اساس نرخ 3- لايه شبكه 4- لايه انتقال سرویس ها ارتباط اتصال گرا مرتب سازی بایتی تحویل با ترتیب یکسان : قابلیت اطمینان : کنترل جریان پیشگیری از تراکم تسهیم یا HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D9%85%D8%A7%D9%84%D8%AA%DB%8C_%D9%BE%D9%84%DA%A9%D8%B3%DB%8C%D9%86%DA%AF&action=edit&redlink=1&preload=%D8%A7%D9%84%DA%AF%D9%88:%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87/%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%86%E2%80%8C%D8%A8%D9%86%D8%AF%DB%8C&editintro=%D8%A7%D9%84%DA%AF%D9%88:%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87/%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D8%AA%E2%80%8C%D9%86%D9%88%D8%AA%DB%8C%D8%B3&summary=%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF+%DB%8C%DA%A9+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87+%D9%86%D9%88+%D8%A7%D8%B2+%D8%B7%D8%B1%DB%8C%D9%82+%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF%DA%AF%D8%B1&nosummary=&prefix=&minor=&create=%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D8%AA+%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%86+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87+%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF&withJS=MediaWiki:Intro-Welcome-NewUsers.js" \o "مالتی پلکسینگ (صفحه وجود ندارد)" مالتی پلکسینگ (Multiplexing) : تحلیل 5- لايه جلسه 6- لايه ارائه 7- لايه كاربرد مقايسه مدلهای OSI و TCP/IP نقد مدل OSI و پروتکل های آن زمان نامناسب تـکنولوژی نامناسب منابع: چکيده مدل مرجع OSI و مدل مرجع TCP/IP نقاط مشترك زیادی دارند. هر دوی آنها مبتنی بر مجموعه‌ای از پروتكل های مستقل هستند، و عملكرد لایه‌ها نیز تا حدی شبیه یكدیگر است. مدل OSI ثابت كرده كه بهترین ابزار برای توصیف شبكه‌های كامپیوتری است. اما پروتكل های TCP/IP در مقیاس وسیعی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این دو مدل تفاوت هایی با هم دارند كه در زیر به برخی از آنها اشاره می كنیم: در مدل TCP/IP تفاوت سرویس ها، واسط ها و پروتكل ها واضح و مشخص نمی‌باشد. پروتكلهای OSI بهتر از TCP/IP مخفی شده است. قبل از ایجاد مدل OSI پروتكلهای آن طراحی و ابداع شد. در نتیجه این مدل وابستگی و تعامل خاصی با هیچ مجموعه پروتكلی ندارد. اما در TCP/IP مسئله برعكس بود و این خود باعث شده كه مدل TCP/IP تنها برای شبكه‌های تحت خود مناسب باشد. مدل OSI دارای هفت لایه است اما مدل TCP/IP، چهار لایه دارد و از لایه ارائه و لایه نشست خبری نیست. لایه شبكه در مدل OSI اتصال گرا و غیر مستقیم است و لایه انتقال آن تنها اتصال گرا است اما در TCP/IP لایه شبكه الزاما غیر متصل و لایه انتقال آن اتصال گرا(TCP) یا غیر متصل(UDP) است. مدل OSI مدل OSI يا Open System Interconnectionيك مدل مرجع براي ارتباط بين دو كامپيوتر مي باشد كه در سال 1980 طراحي گرديده است. هر چند امروزه تغييراتي درآن به وجود آمده اما هنوز هم كاربردهاي فراواني در اينترنت و به خصوص در معماري پايه شبكه دارد. اين مدل بر اساس لايه بندي قراردادهاي برقراري ارتباط كه همزمان روي دو سيستم مرتبط اجرا شده اند پايه ريزي شده است كه اين امر بسيار سرعت و دقت ارتباط را افزايش مي دهد و اين قراردادها بصورت طبقه طبقه در هفت لايه تنظيم شده اند كه در زير بررسي خواهند شد. بررسي هفت لايه مدل OSI 1- لايه فيزيكي لایه فیزیکی پایین‌ترین لایه در HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%AF%D9%84_%D9%85%D8%B1%D8%AC%D8%B9_%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D8%A8%D8%A7%D8%B7_%D8%B3%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%86%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C_%D8%A8%D8%A7%D8%B2" \o "مدل مرجع ارتباط سامانه‌های باز" مدل مرجع ارتباط سامانه‌های باز (OSI) می‌باشد.این لایه وظیفه انتقال HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A8%DB%8C%D8%AA" \o "بیت" بیتها از طریق کانال HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%AE%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D8%AA" \o "مخابرات" مخابراتی را عهده دار می‌شود. مسائل طراحی در این لایه عمدتاً از نوع فیزیکی، الکتریکی، تایمینگ، رسانه فیزیکی انتقال است. در این لایه باید نقش عوامل طبیعی را نیز در نظر داشته باشیم. در این بخش بیشتر درباره نحوه انتقال فیزیکی اطلاعات بحث می‌گردد. این رسانه‌ها را می‌توان در دو دسته تقسیم بندی نمود: رسانه‌های هدایت پذیر همچون سیم مسی و HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%81%DB%8C%D8%A8%D8%B1_%D9%86%D9%88%D8%B1%DB%8C" \o "فیبر نوری" فیبر نوری. رسانه‌های هدایت ناپذیر همچون بیسیم، امواج رادیوی زمینی و HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%A7%D9%87%D9%88%D8%A7%D8%B1%D9%87" \o "ماهواره" ماهواره. رسانه‌های فیزیکی مختلف با توجه پارامترهای پهنای باند، تأخیر انتشار، سهولت نصب و نگهداری مقایسه می‌گردند. رسانه‌های هدایت پذیر این سبک انتقال اطلاعات به کمک HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%B1_%D9%85%D8%BA%D9%86%D8%A7%D8%B7%DB%8C%D8%B3%DB%8C" \o "نوار مغناطیسی" نوار مغناطیسی، دیسک٬ سی دی٬ دی وی دی و یا HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%DB%8C%D9%85" \o "سیم" سیم انجام می‌گیرد. زوج تابیده یکی از با سابقه‌ترین رسانه‌های انتقال است که بر پایه انتقال HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D9%84%D8%AA%D8%A7%DA%98" \o "ولتاژ" ولتاژ یا HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D9%85%D9%BE%D8%B1%D8%A7%DA%98" \o "آمپراژ" آمپراژ عمل می‌کند. زوج تابیده، دو رشته سیم HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%B3" \o "مس" مسی یا HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D9%84%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%86%DB%8C%D9%88%D9%85" \o "آلومینیوم" آلومنیومی به هم تابیده‌است که توسط روکشی HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B9%D8%A7%DB%8C%D9%82" \o "عایق" عایق پوشانده شده‌اند. علت تاباندن سیمها به دور یکدیگر این است که هر رشته سیم بلندی می‌تواند به صورت یک آنتن عمل کند، تاباندن این دو رشته سیم به دور هم جهت خنثی سازی تداخل الکترومغناطیسی یکدیگر و لذا جلوگیری از ایجاد HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C%D8%AA" \o "پارازیت" پارازیت و نیز جلوگیری از اتلاف HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%86%D8%B1%DA%98%DB%8C" \o "انرژی" انرژی است. زوج به هم تابیده زره دار (STP) این نوع کابل شامل چهار زوج سیم به هم تابیده بوده و دور هر جفت از سیمهای داخل کابل یک لایه فلزی کشیده شده‌است. این لایه کمک مضاعفی به لغو تداخل الکترومغناطیسی می‌کند ولی در عوض اندازه، وزن و هزینه را افزایش می‌دهد. در ضمن این لایه فلزی خود ممکن است بصورت آنتن عمل کرده و پارازیت جذب کند. این سیم‌ها معمولاً جهت انتقال سیگنالهای HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D9%86%D8%A7%D9%84%D9%88%DA%AF" \o "آنالوگ" آنالوگ و HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AF%DB%8C%D8%AC%DB%8C%D8%AA%D8%A7%D9%84" \o "دیجیتال" دیجیتال مورد استفاده قرار می‌گیرند. معمولاً در شبکه تلفن شهری از این نوع سیم استفاده می‌کنند. HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D9%87%D9%86%D8%A7%DB%8C_%D8%A8%D8%A7%D9%86%D8%AF" \o "پهنای باند" پهنای باند این رسانه به دو عامل ضخامت سیم و طول سیم بستگی دارد. حداکثر طول مجاز برای این سیمها ۱۰۰متر بوده و برای مسافتهای طولانی تر نیاز به استفاده از HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=%D8%AA%DA%A9%D8%B1%D8%A7%D8%B1_%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D9%87&action=edit&redlink=1&preload=%D8%A7%D9%84%DA%AF%D9%88:%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87/%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%86%E2%80%8C%D8%A8%D9%86%D8%AF%DB%8C&editintro=%D8%A7%D9%84%DA%AF%D9%88:%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87/%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D8%AA%E2%80%8C%D9%86%D9%88%D8%AA%DB%8C%D8%B3&summary=%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF+%DB%8C%DA%A9+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87+%D9%86%D9%88+%D8%A7%D8%B2+%D8%B7%D8%B1%DB%8C%D9%82+%D8%A7%DB%8C%D8%AC%D8%A7%D8%AF%DA%AF%D8%B1&nosummary=&prefix=&minor=&create=%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D8%AA+%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%86+%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%84%D9%87+%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF&withJS=MediaWiki:Intro-Welcome-NewUsers.js" \o "تکرار کننده (صفحه وجود ندارد)" تکرار کننده است. زوج به هم تابیده بدون زره (UTP) این کابلها نیز شامل چهار زوج سیم به هم تابیده هستند. در این نوع کابل، زوج سیمها بصورت جداگانه روکش نشده‌اند و تنها یک روکش خارجی برای کل کابل ایجاد شده‌است، لذا این نوع کابلها قابلیت انعطاف بیشتری دارند و در بسیاری از شبکه‌های رایانه‌ای و تلفن از این نوع کابل استفاده شده‌است. این نوع کابل سریعترین رسانه ساخته شده با مس بوده و در شبکه‌های کامپیوتری به وفوور استفاده شده‌است. CAT۳ ٬ CAT۵ ٬ CAT۶ ٬ CAT۷ از مدل‌های این نوع رسانه به شمار می‌روند که در بازار به تمام آنها زوج تابیدهٔ بدون زره (UTP) گفته می‌شود. کابل کواکسیال کابل کواکسیال دارای غلافی فلزی است که باعث شده برتری‌هایی نسبت به زوج تابیده داشته باشد. کابل کواکسیال از یک سیم مسی (آلومنیمی) سخت به نام هسته (Core) لایه عایق استوانه‌ای توری فلزی و پوشش پلاستیکی تشکیل شده‌است. این کابل سرعت مناسبی دارد و نویز کمتری می‌گیرد. پهنای باند آن به کیفیت مواد به کار رفته و طول کامل ارتباط مستقیم دارد. فیبر نوری فیبر نوری از پالس‌های نور برای انتقال داده‌ها از طریق تارهای HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%DB%8C%D9%84%DA%A9%D9%88%D9%86" \o "سیلکون" سیلکون بهره می‌گیرد. یک کابل فیبر نوری که کمتر از یک اینچ قطر دارد می‌تواند صدها هزار مکالمهٔ صوتی را حمل کند. فیبرهای نوری تجاری ظرفیت ۲٫۵ تا ۱۰ گیگابایت در ثانیه را فراهم می‌سازند. فیبر نوری از چندین لایه ساخته می‌شود. درونی‌ترین لایه را هسته می‌نامند. هسته شامل یک تار کاملاً بازتاب کننده از HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B4%DB%8C%D8%B4%D9%87" \o "شیشه" شیشه خالص (معمولاً) است. هسته در بعضی از کابل‌ها از HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%BE%D9%84%D8%A7%D8%B3%D8%AA%DB%8C%DA%A9" \o "پلاستیک" پلاستیک کاملاً بازتابنده ساخته می‌شود، که هزینه ساخت را پایین می‌آورد. با این حال، یک هسته پلاستیکی معمولاً کیفیت شیشه را ندارد و بیشتر برای حمل داده‌ها در فواصل کوتاه به کار می‌رود. حول هسته بخش پوسته قرار دارد، که از شیشه یا پلاستیک ساخته می‌شود. هسته و پوسته به همراه هم یک رابط بازتابنده را تشکیل می‌دهند که باعث می‌شود که نور در هسته تابیده شود تا از سطحی به طرف مرکز هسته باز تابیده شود که در آن دو ماده به هم می‌رسند. این عمل بازتاب نور به مرکز هسته را (بازتاب داخلی کلی) می‌نامند. قطر هسته و پوسته با هم حدود ۱۲۵ میکرون است (هر میکرون معادل یک میلیونیم متر است)، که در حدود اندازه یک تار موی انسان است. بسته به سازنده، حول پوسته چند لایه محافظ، شامل یک پوشش قرار می‌گیرد. یک پوشش محافظ پلاستکی سخت لایه بیرونی را تشکیل می‌دهد. این لایه کل کابل را در خود نگه می‌دارد، که می‌تواند صدها فیبر نوری مختلف را در بر بگیرد. قطر یک HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%A7%D8%A8%D9%84" \o "کابل" کابل نمونه کمتر از یک HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D9%86%DA%86" \o "اینچ" اینچ است . از لحاظ کلی، دو نوع فیبر وجود دارد: فیبر تک حالتی: یک سیگنال نوری را در هر زمان انتشار می‌دهد فیبر چند حالتی: صدها حالت HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%86%D9%88%D8%B1" \o "نور" نور را به طور هم‌زمان انتقال می‌دهد طراحان فیبرهای نسل سوم، فیبرهایی را مد نظر داشتند که دارای کمترین تلفات و پاشندگی باشند. برای دستیابی به این نوع فیبرها، محققین از حداقل تلفات در طول موج ۵۵/۱ میکرون و از حداقل پاشندگی در طول موج ۳/۱ میکرون بهره جستند و فیبری را طراحی کردند که دارای ساختار نسبتاً پیچیده‌تری بود. در عمل با تغییراتی در پروفایل ضریب شکست فیبرهای تک مد از نسل دوم، که حداقل پاشندگی آن در محدوده ۳/۱ میکرون قرار داشت، به محدوده ۵۵/۱ میکرون انتقال داده شد و بدین ترتیب فیبر نوری با ماهیت متفاوتی موسوم به فیبر دی.اس.اف ساخته شد. 2- لايه پيوند داده ها در اين لايه اطلاعات، كشف خطا و اصلاح مي شوند و بدون خطا و به صورت مطمئن به سوي مقصد ارسال مي شوند.وظيفه ديگر اين لايه مطمئن شدن از رسيدن اطلاعات به مقصد است كه اين كار توسط بيتهاي (Parity check , checksum ,crc ) انجام مي پذيرد.كه در صورت بروز خطا مجددا اطلاعات ارسال خواهند شد. لایهٔ پیوند داده‌ای دومین سطح از HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%AF%D9%84_%D8%A7%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%84_%D9%85%D8%AA%D9%82%D8%A7%D8%A8%D9%84_%D8%B3%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%86%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C_%D8%A8%D8%A7%D8%B2" \o "مدل اتصال متقابل سامانه‌های باز" مدل اتصال متقابل سامانه‌های باز می‌باشد. در این لایه بر روی HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%84%DA%AF%D9%88%D8%B1%DB%8C%D8%AA%D9%85" \o "الگوریتم" الگوریتم‌های دستیابی به ارتباطات قابل اعتماد بین دو HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%DA%A9%D8%A7%D9%85%D9%BE%DB%8C%D9%88%D8%AA%D8%B1" \o "کامپیوتر" کامپیوتر همسایه بحث می‌شود. این لایه دارای وظایفی به قرار زیر است: ارائه سرویس‌های مشخص به لایهٔ شبکه مدیریت خطاهای انتقال تنظیم جریان داده‌ها برای تحقق این اهداف این لایه اقدام به فریم بندی اطلاعات می‌نمایید. ارائه سرویس‌های مشخص به لایه شبکه از مهم‌ترین وظایف لایه پیوند داده انتقال داده‌ها از لایه شبکهٔ ماشین مبدا به HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%84%D8%A7%DB%8C%D9%87_%D8%B4%D8%A8%DA%A9%D9%87" \o "لایه شبکه" لایه شبکه ماشین مقصد می‌باشد. این ارتباط (بخش الف) در شکل مقابل نشان داده شده است. البته این اتصال ارتباطی همچون بخش (ب) که ارتباطی واقعی است، را دنبال می نماید. سرویس هایی که لایه پیوند داده ارائه می‌کند، از سیستمی تا سیستم دیگر متفاوت است. اما از مهم‌ترین سرویس‌ها عبارت‌اند از: سرویس غیر متصل بدون تصدیق دریافت: این سرویس در اکثر LANها مورد استفاده قرار می‌گیرد. سرویس غیر متصل با تصدیق دریافت: این سرویس برای کانالهای غیر اعتمادی مثل سیستم‌های HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A8%DB%8C%E2%80%8C%D8%B3%DB%8C%D9%85" \o "بی‌سیم" شبکه بی‌سیم مناسب است. سرویس اتصال گرا با تصدیق دریافت:این سرویس که مناسب‌ترین سرویس این لایه است در سه مرحله انجام می‌گیرد. مقدار دهی متغییرهای لازم برای شمارش فریم‌ها و غیره. انتقال فریم ها. قطع اتصال و آزاد سازی متغییرها و بافر ها. فریم بندی جهت فریم بندی روشهای زیر وجود دارد: شمارش کاراکتر ها: در این روش تعداد کاراکترهای فریم در یکی از فیلدهای سرآیند آن نوشته می‌شود. وقتی این فریم به مقصد برسد، لایه پیوند داده مقابل به کمک آنها فریم داده‌ای را مشخص می‌کند. شکل زیر مثالی از فریم بندی به کمک شمارش کاراکترها می‌باشد. البته در این روش ممکن است HYPERLINK "http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A8%DB%8C%D8%AA" \o "بیت" بیت مشخص کننده آغاز و انتهای فریم هم آسیب ببیند. در این صورت راهی باقی نمی ماند جز اینکه به فکر روش مورد اعتماد دیگری باشیم. بایتهای پرچم، با لاگذاری بایت: در این روش فلگ هایی (نشانه) برای مشخص کردن ابتدا و انتهای فریم داده‌ای استفاده می‌شود.این روش هم مشکلات خاص خود را دارد چونکه ممکن است بخشی از داده‌ها شامل بایت‌های پرچم قراردادی باشد. پرچم‌های شروع و پایان، با لاگذاری بیت: در این شیوه هر فریم با طرح بیتی ۰۱۱۱۱۱۱۰ شروع می‌گردد و در سمت فرسنده به محض مشاهده ۵ بیت ۱ پشت سرهم یک ۰ قرار می‌دهد. عکس این رویداد در قسمت گیرنده رخ می‌دهد. حالت‌های غیر مجاز کُدگذاری لایه‌ٔ فیزیکی: در این روش در اصل نوعی افزونگی داریم. مثلاً در برخی LANها هر بیت داده با دو بیت فیزیکی نشان داده می‌شود: بیت ۱ با زوج بالا-پایین و بیت ۰ با زوج پایین-بالا. در بسیاری از پروتکل‌های لینک داده برای اطمینان بیشتر از ترکیب روشهای گفته شده استفاده می‌شود. کنترل خطا جهت کنترل خطای دریافت اطلاعات معمولاً از دو مکانیزم استفاده می‌شود. تصدیق دریافت: گیرنده دریافت بسته را تصدیق می‌کند. استفاده از زمانسنج: هر بسته اگر در مدت زمان معینی به مقصد نرسید، دوباره ارسال می‌شود. کنترل جریان برای یکی کردن سرعت ارسال و دریافت بسته‌های اطلاعاتی معمولاً از راهکارهای کنترل جریان استفاده می‌شود. در زیر چند راهکار را بیان می کنیم. کنترل جریان بر اساس بازخور: گیرنده آمادگی خود را برای دریافت بسته‌ها اعلام می‌کند. کنترل جریان بر اساس نرخ 3- لايه شبكه و اما پيچيده ترين لايه يعني لايه شبكه كه در آن قراردادهاي شبكه بندي تعريف شده است. وظيفه اين لايه انتقال تكنولوژي برقراري ارتباط براي ديگر شبكه هاي مستقل است كه اين امر اين امكان را به osi مي دهد كه بتواند در زير شبكه هاي مختلف فعاليت كند. 4- لايه انتقال در اين لايه قبل از ارسال اطلاعات يك بسته به سمت مقصد فرستاده مي شود تا مقصد را براي دريافت اطلاعات آماده كند. همچنين اين لايه وظيفه تكه تكه كردن بسته ها، شماره گذاري آنها و ترتيب و نظم دهي آنها را بر عهده دارد. كه البته بسته ها در طرف گيرنده دوباره در همين لايه نظم دهي و قابل استفاده براي لايه هاي بالاتر خواهند شد. در شبکه‌های رایانه‌ای، لایه انتقال سرویس‌های ارتباطی مبدأ به مقصد یا end-to-end را برای برنامه‌های کاربردی موجود در معماری لایه بندی شده پروتکل‌ها و اجزاء شبکه فراهم می‌آورد. لایه انتقال سرویس‌های مطمئنی از قبیل پشتیبانی از جریان داده اتصال گرا، قابلیت اطمینان، کنترل جریان و تسهیم یا مالتی پلکسینگ را ارائه می‌نماید. لایه‌های انتقال هم در (RFC 1122) مدل TCP/IP، که مبنا و بنیان اینترنت می‌باشد، و هم مدل OSI موجود می‌باشند. تعریف لایه انتقال در این دو مدل کمی با یکدیگر تفاوت دارد. این مقاله در اصل به تعریف لایه انتقال در مدل TCP/IP اشاره دارد. معروف ترین پروتکل لایه انتقال پروتکل کنترل انتقال یا TCP) Transmission Control Protocol) می‌باشد. این پروتکل نام خود را از مجموعه پروتکل اینترنت یا همان TCP/IP وام گرفته‌است. از این پروتکل در انتقالات اتصال گرا استفاده می‌شود در حالیکه پروتکل بدون اتصال UDP برای انتقالات پیام ساده مورد استفاده قرار می‌گیرد. TCP پروتکل پیچیده تری است و این پیچیدگی به واسطه طراحی وضعیت محوری است که در سرویس‌های انتقالات قابل اطمینان و جریان داده تعبیه شده‌است. از دیگر پروتکل‌های عمده در این گروه می‌توان به [[پروتکل کنترل ازدحام دیتاگرام]] DCCP) Datagram Congestion Control Protocol) و [[پروتکل انتقال کنترل جریان]] SCTP) Stream Control Transmission Protocol) اشاره نمود. سرویس ها سرویس های زیادی وجود دارد که می تواند توسط یک پروتکل در لایه انتقال ارائه شود که می توان به موارد زیر اشاره نمود: ارتباط اتصال گرا یا Connection-oriented communication: این نوع ارتباط را که می توان آنرا جریان داده نیز تفسیر کرد می تواند مزایای متعددی را برای برنامه کاربردی به ارمغان بیاورد. در حالت عادی کار کردن با آن راحتتر از کار کردن با ارتباط بدون اتصال یا Connection-less است. یکی از پروتکل هایی که این نوع سرویس را ارائه می دهد پروتکل TCP می باشد. مرتب سازی بایتی یا Byte Orientation : به جای اینکه برنامه کاربردی پیام های دریافت شده از سیستم ارتباطی را بر اساس فرمتی نامشخص پردازش کند، اغلب جریان داده را به صورت ترتیبی از بایت‌ها می خواند که این کار به مراتب آسان تر خواهد بود. این ساده سازی به برنامه کاربردی امکان می دهد که بتواند با فرمت های مختلفی از پیام ها کار کند. تحویل با ترتیب یکسان : لایه شبکه معمولاً قادر به تضمین این مسأله نیست که داده های بسته های دریافت شده دقیقاً همان ترتیبی را دارند که از سیستم ارسال کننده فرستاده شده اند. وظیفه مرتب سازی بسته معمولاً در لایه انتقال صورت می پذیرد. قابلیت اطمینان : به دلیل خطاها و تراکم های شبکه ای احتمال اینکه بسته های اطلاعاتی از بین بروند وجود دارد. با استفاده از تکنیک های کد شناسایی خطا از قبیل مجموع مقابله‌ای یا checksum، پروتکل انتقال بررسی می کند که آیا داده ها سالم هستند یا خیر. این پروتکل نتیجه بررسی خود را بوسیله ارسال کند ACK (به معنای صحت داده ها) و NACK (به معنای خرابی داده ها) به فرستنده اعلام می کند. ممکن است طرح های درخواست تکرار خودکار برای ارسال دوباره اطلاعات آسیب دیده و یا از بین رفته مورد استفاده قرار گیرد. کنترل جریان یا Flow Control : بعضی اوقات نرخ انتقال اطلاعات بین دو نود بایستی مدیریت شود تا از ارسال سریع تر فرستنده نسبت به گیرنده اطلاعات که می تواند منجر به سرریز بافر داده ای گیرنده شود جلوگیری به عمل آید. پیشگیری از تراکم یا Congestion Avoidance : کنترل تراکم می تواند ترافیک وارد شده به شبکه مخابراتی را مدیریت کرده و با اعمال ممنوعیت ورود هر نوع امکان ارتباطی و یا پردازشی از سوی نودهای شبکه تصادم و یا تراکم را کاهش دهد. همچنین این سرویس می تواند با در اختیار گرفتن منابع، باعث کاهش نرخ ارسال بسته های اطلاعاتی شود. برای مثال، درخواست تکرار خودکار می تواند شبکه را در حالتی متراکم نگه دارد؛ این موقعیت می تواند با اعمال پیشگیری های تراکمی به کنترل جریان به حداقل برسد. با این کار مصرف پهنای باند از همان ابتدای انتقال اطلاعات و یا بعد از ارسال مجدد بسته ها در سطحی پایین و ایمن باقی خواهد ماند. تسهیم یا مالتی پلکسینگ (Multiplexing) : پورتها می تواند چندین مقصد پایانی را بر روی یک نود فراهم آورد. برای مثال، نام موجود در آدرس پستی می تواند نمایانگر نوعی از تسهیم و تفکیک بین چندین گیرنده در یک محل باشد. برنامه های کاربردی بر روی پورت‌های مخصوص به خودشان به اطلاعات گوش می دهند که این کار این امکان را فراهم می آورد که از چندین سرویس شبکه به صورت همزمان استفاده کنیم. این سرویس بخشی از لایه انتقال در مدل TCP/IP است، اما در مدل OSI این سرویس بخشی از لایه نشست می باشد. تحلیل لایه انتقال مسئولیت تحویل اطلاعات به پردازش کاربردی مناسب بر روی کامپیوتر میزبان را بر عهده دارد. این کار شامل تسهیم آماری داده ها از پردازش های کاربردی محتلف می شود، به عبارت ساده تر تشکیل بسته های داده ای و افزودن شماره پورت های مبدأ و مقصد در هدر لایه انتقال هر یک از بسته های داده ای به عهده این لایه می باشد. شماره پورت ها به همراه شماره IP مبدأ و مقصد یک سوکت شبکه را شکل می دهند. سوکت آدرسی تشخیصی متعلق به ارتباطات پردازش به پردازش است. در مدل OSI این کار توسط لایه نشست صورت می پذیرد. برخی از پروتکل های لایه انتقال نظیر TCP، و نه UDP، از مدارهای مجازی Virtual circuit پشتیبانی می کنند؛ یعنی ارتباطی اتصال گرا را بر روی شبکه دیتاگرام فراهم می آورند. زمانیکه ارتباطات بسته ای از دید پردازش های کاربردی پنهان هستند از یک جریان بایتی استفاده خواهد شد. این کار از مراحل زیر تشکیل می شود: برقرارسازی ارتباط، تقسیم جریان داده ای به بسته هایی که بخش یا segment نامیده می شوند، شماره گذاری بخش ها و مرتب سازی مجدد ترتیب داده ها. در نهایت، بعضی از پروتکل های لایه انتقال نظیر TCP و نه UDP، ارتباط مبدأ به مقصد قابل اطمینانی را فراهم می آورند. عمل کشف خطا با استفاده از تکنیک هایی مانند کد شناسایی خطا و پروتکل درخواست تکرار خودکار (ARQ) انجام می پذیرد. پروتکل ARQ عمل کنترل جریان را نیز برعهده دارد که ممکن است با سرویس پیشگیری از تراکم ترکیب شود. UDP پروتکل بسیار ساده ای است . از UDP می توان در Broadcasting و Multicasting استفاده جست زیرا انتقال دوباره برای بخش اعظمی از نودها امکان پذیر نیست. UDP معمولاً خروجی بالاتر و میزان تأخیر کمتری را تولید می کند و بنابراین از آن می توان در ارتباطات چندرسانه ای زنده که در آن از دست رفتن معقول بسته های اطلاعاتی قابل پذیرش باشد استفاده کرد، مانند IP-TV و IP-telephony و نیز بازی های رایانه ای برخط. در بسیاری از شبکه های رایانه ای که مبتنی بر IP نیستند نظیر اکس ۲۵ (X.۲۵)، بازپخش قاب (Frame Relay) و ATM یا حالت انتقال ناهمگام، ارتباط اتصال گرا در به جای اینکه در لایه انتقال پیاده سازی شود در لایه شبکه و یا لایه پیوندداده تعبیه می شود. در اکس ۲۵، در مودم های شبکه تلفنی و نیز در سیستم های ارتباطی بی سیم، ارتباط نود به نود قابل اطمینان در پروتکل های لایه های پایین تر تعبیه می شوند. مدل OSI پنج کلاس از پروتکل های انتقال را تعریف می کند ، TP۰ با کمترین امکان کشف خطا تا TP۴ که برای شبکه های با قابلیت اطمینان پایین تر طراحی شده است. 5- لايه جلسه در اين لايه بر كارهايي از قبيل زمان ارسال و دريافت بسته ها مقدار رسيده و مقدار مانده از بسته ها نظارت مي شود كه به مديرت بسته ها بسيار كمك مي كند. لایهٔ نشست (به انگلیسی: Session layer) پنجمین لایه در مدل اتصال متقابل سامانه‌های باز در شبکه‌های رایانه‌ای است. این لایه کار هماهنگ‌سازی و حفظ ارتباطات بین دو گره شبکه را بر عهده دارد. عبارت «نشست» در عنوان این لایه نیز به همین موضوع ایجاد ارتباط پایدار بین دوطرف اشاره می‌کند. از جمله کارکردهای این لایه می‌توان به ایجاد و حفظ کانال ارتباط بین دو گره (مسائلی مانند تعیین اولویت آغاز ارتباط یا مدت‌زمانی که هر گره ارتباط را در دست می‌گیرد)، حفظ امنیت ارتباط (با کنترل گره‌هایی که در ارتباط مشارکت دارند یعنی اصالت‌سنجی و کسب اجازه)، هماهنگ‌سازی گفتگو بین دو گره، تشخیص قطع ارتباط و یافتن محل مناسب برای ادامهٔ آن، و پایان ارتباط اشاره کرد.[۱] بسیاری از حمله‌هایی که از طریق لایهٔ نشست انجام می‌شود از راه ارسال سرایند‌های تی‌سی‌پی و آی‌پی نامناسب انجام می‌شوند. حمله‌های جدیدتر ممکن است بر پایهٔ قراردادهای لایه‌های بالاتر مانند اس‌دی‌پی (قرارداد توصیف نشست) و اس‌آی‌پی (قرارداد آغازگر نشست) استوار باشند 6- لايه ارائه در اين لايه استانداردهاي رمز نگاري و فشرده سازي اطلاعات تعريف شده است كه اين لايه در امنيت بسيار مهم مي باشد. لایه نمایش یا لایهٔ ارائه، لایهٔ ششم از مدل اتصال متقابل سامانه‌های باز است که وظیفهٔ خدمت‌رسانی به لایه‌های بالا و پایین خود — کاربرد و نشست — را بر عهده دارد. در این لایه، کارهای لازم برای نمایش اطلاعات ارجاعی هَستارهای لایهٔ کاربرد، از جمله مدیریت ساختار داده‌ها و تبدیل آن‌ها به زبانی قابل فهم برای لایهٔ کاربرد، انجام می‌گیرد. برای نمونه قرارداد امنیت لایه انتقال در لایهٔ نمایش کار خود را انجام می‌دهد.[۱] لایهٔ نمایش که دومین لایهٔ مدل اُاِس‌آی است نسبت به لایه‌های دیگر کارهای بسیار محدودتر و مشخص‌تری دارد و در بسیاری از ارتباطات لزومی به استفاده از آن نیست و به همین علت نسبت به دیگر لایه‌ها بسیار کم‌کاربردتر است. در حالتی که سامانهٔ گیرنده نیاز داشته باشد اطلاعات ارسال‌شده را به شیوهٔ خاصی مشاهده کند، لایهٔ نمایش وارد عمل می‌شود.[۲] همچنین باید توجه داشت که وظایف لایهٔ نمایش را ممکن است بتوان در لایهٔ کاربرد نیز انجام داد. از آنجایی که در پیاده‌سازی‌های عملی از این لایه معمولاً صرف نظر می‌گردد، بسیار پیش می‌آید که قراردادهای لایهٔ ۷ مستقیماً با قراردادهای لایهٔ ۵ ارتباط برقرار کنند؛ همچنین بسته‌های نرم‌افزاری‌ای را می‌توان یافت که کلیهٔ توابع مربوط به لایهٔ ۷ تا ۵ را یکجا ارائه می‌دهند.[۳] برخی از کاربردهای معین لایهٔ نمایش عبارتند از ترجمهٔ اطلاعات ارائه‌شده برای سامانه‌های مختلف شبکه (تفاوت‌های شیوهٔ ارائه در لایهٔ نمایش از بین می‌روند)، فشرده‌سازی برای بالابردن توان عملیاتی شبکه و رمزنگاری داده‌ها (هرچند در لایه‌های دیگر نیز قابل انجام است). 7- لايه كاربرد استانداردهاي ارتباط بين نرم افزارهاي شبكه در اين لايه قرار دارد كه مي توان از: FTAM, CMIP, MHS VT نام برد. مجموعه پروتکل اینترنت (TCP/IP) و مدل مرجع اتصال داخلی سیستم‌های باز (OSI) در شبکه‌های کامپیوتری هر کدام دارای گروهی از پروتکل‌ها و روش ها می باشند که در لایه ای به نام لایه کاربرد جای می گیرند. در مدل TCP/IP، لایه کاربرد شامل تمام پروتکل‌ها و متدهایی می باشد که در حوزه ارتباطات پردازش-به-پرداش در سرتاسر شبکه پروتکل اینترنت (IP) قرار می گیرند. متدهای لایه کاربرد برای برقراری ارتباطات میزبان به میزبان از پروتکل های لایه انتقال بهره می برند. در این مدل پروتکل‌های لایه کاربرد سرویس هایی را برای نرم افزارهای کامپیوتری در حال اجرا فراهم می آورند. این لایه نحوه کاربرد را تعریف نمی کند بلکه سرویس هایی را که آن کاربرد نیاز دارد به ما معرفی می کند - برای مثال قابلیت انتقال یک فایل در مورد پروتکل HTTP. به طور خلاصه، لایه کاربرد واسطی را بین نرم افزار در حال اجرا بر روی رایانه و خود شبکه برقرار می کند. [۱] در مدل OSI، تعریف لایه کاربرد دقیق تر است، زیرا عملیات افزونتری نسبت به لایه کاربرد در TCP/IP دارد بطوریکه دو لایه اضافی یعنی لایه نشست و لایه نمایش بین این لایه و لایه انتقال قرار می گیرد. مقايسه مدلهای OSI و TCP/IP شاید بزرگترین دستاورد مدل OSI روشن ساختن مفاهیم فوق (و تفکیک آنها) باشد.هر لایه سرویس هایی در اختیار لایه های بالاتر از خود قرار می دهد.تعریف این سرویس ها فقط می گوید که یک لایه چه کاری انجام می دهد، و هیچ حرفی در مورد نحوه انجام آنها و چگونگی استفاده از سرویس ها نمی زند. تعریف چگونگی دسترسی به سرویس های یک لایه بر عهده واسط است.واسط پارامتر های ورودی لازم ، و نتیجه ای را که باید منتظر آن باشید، تعریف می کند.حتی واسط هم نمی گوید که یک لایه کار خود را چگونه انجام می دهد. و بالاخره، کاری را که یک لایه انجام می دهد را پروتکل های آن لایه تعریف می کنند.یک لایه مادامی که کار خود را درست انجام دهد، می تواند از هر پروتکلی استفاده کند.تغییر پروتکل های یک لایه هیچ تاثیری روی ارتباط آن با لایه های بالاتر نخواهد گذاشت. ایده های فوق بسیار شبیه به مفاهیم مدرن برنامه نویسی شئ گرا هستند.هر شئ، مانند یک لایه، متدها (عملکردها) یی دارد که اشیا دیگر از آن استفاده می کنند.نحوه استفاده از این متدها در واقع همان سرویس هایی است که این شئ در اختیار دیگران می گذارد.ورودی ها و خروجی های شئ واسط آن با دنیای خارج هستند. کد اجرایی شئ نیز شبیه همان پروتکل است، که نحوه عملکرد آن از دید دیگران مخفی است. در مدل اولیه TCP/IP تمایز بین سرویس ها، واسطها و پروتکل ها واضح و مشخص نبود، اگر چه افرادی (با توجه به تجربه موفق OSI ) سعی کرده بودند آن را هر چه بیشتر شبیه OSI کنند.برای مثال لایه اینترنت فقط دو سرویس واقعی به نامهای SEND IP PACKET و RECEIVE IP PACKET داشت.با توجه به این وضع، پروتکل های OSI نهتر از TCP/IP مخفی شده اند، و امکان تغییر آنها به راحتی وجود دارد، چیزی که هدف غایی طراحی لایه ای محسوب می شود. مدل OSI قبل از اختراع پروتکل های آن طراحی و ابداع شد.این بدان معناست که مدل OSI وابستگی و تمایل خاصی به هیچ مجموعه پروتکلی ندارد، چیزی که در سایر مدل ها بسیار دیده می شود. البته این وضعیت یک نقطه ضعف نیز داردو آن این است که طراحان تجربه چندانی در زمینه موضوع کار ندارند، و واقعا نمی دانند کدام عملکرد را باید در کدام لایه قرار دهند.برای مثال ،لایه پیوند داده در ابتدا فقط برای شبکه های نقطه-به-نقطه طراحی شده بود، وقتی شبکه های بخشی وارد بازار شد، مجبور شدند یک زیر لایه به آن اضافه کنند. وقتی که افراد شروع به طراحی شبکه با استفاده از مدل OSI و پروتکل های موجود کردند، به زودی دریافتند که این شبکه ها با سرویس های مورد نیاز انطباق ندارند.بنابر این مجبور شدند زیر لایه های زیادی به آن وصله پینه کنند.بالاخره، کمیته استاندارد مقرر کرد که هر کشور برای خود یک مدل منطبق با مدل OSI (تحت نظارت دولت) داشته باشد،شبکه ای که به هیچ عنوان آینده (اینترنت) در آن دیده نشده بود.خلاصه، کارها آنطوری که انتظار داشتند از آب در نیامد. در مورد TCP/IP وضع بر عکس بود:اول پروتکل ها اختراع و توسعه داده شدند، و سپس مدلی برای توصیف آنها ساخته شد.هیچ مشکلی در زمینه انطباق پروتکل ها با مدل وجود نداشت.همه چیز جفت و جور بود،تنها مشکل این بود که این مدل با هیچ مجموعه پروتکل دیگری جور در نمی آمد. این بدان معنا بود که مدل TCP/IP به درد توصیف شبکه های غیر TCP/IP نمی خورد. جدای از مسایل فلسفی قضیه، تفاوت دیگر در تعداد لایه های این دو مدل است: مدل OSI هفت لایه دارد و مدل TCP/IP چهار لایه.لایه های شبکه، انتقال و کاربرد در هر دو مشترک اند، ولی لایه های دیگر فرق دارند. تفاوت دیگر در زمینه اطلاعات اتصال-گرا و غیر متصل است.مدلOSI از هر دو نوع ارتباط اتصال-گرا و متصل در لایه شبکه پشتیبانی می کند، ولی در لایه انتقال فقط سرویس اتصال-گرا دارد (چون این سرویس در معرض دید کاربران است). مدل TCP/IP در لایه شبکه فقط سرویس غیر متصل دارد، ولی درلایه انتقال از هر دو نوع ارتباط پشتیبانی می کند، و دست کاربر را برای انتخاب باز می گذارد ( که به ویژه برای پروتکل های ساده درخواست – پاسخ بسیار مهم است). نقد مدل OSI و پروتکل های آن مدل OSI و TCP/IP ( و پروتکل هایشان) هیچکدام کامل نیستند و جا دارد برخی از نقاط ضعف آنها را برشماریم.در این قسمت، برخی از نقاط ضعف مدل های OSI و TCP/IP را برسی خواهیم کرد.با مدل OSI شروع می کنیم. در سال 1989، بسیاری متخصصان برجسته شبکه بر این باور بودند که آینده در بست متعلق به مدل OSI و پروتکل های آن است، و هیچ چیز نمی تواند در مقابل پیشرفت آن مقاومت کند.اما این اتفاق نیفتاد.چرا؟ نگاهی به گذشته درسهای بسیاری را برای چشمان عبرت بین دارد،که می توان آنها را چنین خلاصه کرد: 1. زمان نا مناسب 2. تکنولوژی نامناسب 3. پیاده سازی نامناسب 4. سیاست های نامناسب زمان نامناسب اولین عامل شکست مدل OSI زمان نامناسب بود.زمانی که یک استاندارد وضع می شود، اهمیت حیاتی در موفقیت و عدم موفقیت آن دارد.دیوید کلارک از دانشگاه M.I.T فرضیه ای در زمینه استانداردها دارد که ملاقات فیل ها معروف استد. این نظريه میزان فعالیت های حول یک موضوع جدید را نشان می دهد.وقتی موضوعی برای اولین بار کشف می شود، گرداگرد آن سیلی از فعالیت های تحقیقی ( به شکل بحث، مقاله و سخنرانی) فرا می گیرد.بعد از مدتی این فروکش می کند و بعد از اینکه صنعت به این موضوع علاقه مند شد، موج سرمایه گذاری ها از پی می آید. بسیار مهم است که در محل تلاقی این دو فیل ( موج تحقیق و موج سرمایه گذری) استانداردها به طور کامل وضع شوند.اگر استاندارد زودتر از موعد( قبل از پایان تحقیقات) نوشته شود، خطر آن هست که موضوع به درستی درک نشده باشد و استاندارد ضعیف از آب در آید.اگر استاندارد دیرتر از موعد(بعد از شروع موج سرمایه گذاری) نوشته شود، شرکتهای بسیاری قبلا –از مسیرهای مختلف- در آن سرمایه گذاری کرده اند،و این خطر هست که استانداردهای آنها را نادیده بگیرد. اگر فاصله این دو فیل خیلی کم باشد (همه عجله داشته باشند که کار را زودتر شروع کنند)، خطر آن هست که استاندارد نویسان بین آنها له شوند. اکنون معلوم شده است که پروتکل های استاندارد OSI بین فیل ها له شده اند.وقتی که پروتکل های OSI پا به عرصه وجود گذاشتند، پروتکل های رقیب (TCP/IP ) مدت ها بود که در مراکز تحقیقاتی و دانشگاه ها پذیرفته شده بودند.با اینکه هنوز موج سرمایه گذاری صنعتی در TCP/IP شروع نشده بود.اما بازار آکادمیک آنقدر بزرگ بود که شرکتهای بسیاری را تشویق به تولید محصولات TCP/IP کند.و وقتی OSI بالاخره از راه رسید،کسی نبود که داوطلبانه از آن پشتیبانی کند.همه منتظر بودند دیگری قدم اول را بر دارد.، قدمی که هرگز برداشته نشد د OSIدر نطفه خفه شد. تـکنولوژی نامناسب دلیل دیگری که OSI هرگز پا نگرفت آن بود که، این مدل و پروتکل های آن هر دو ناقص و معیوب بودند.انتخاب هفت لایه برای این مدل بیشتر یک انتخاب سیاسی بود تا فنی، و در حالی که دو لایه آن (نشست و نمایش) تقریبا خالی بودند،در لایه های دیگر (لینک داده و شبکه) جای نفس کشیدن نبود. مدل OSI (و سرویس ها و پروتکل های آن) به طور باور نکردی پیچیده است.اگر کاغذهای چاپی این استاندارد را روی هم بچینید.ارتفاع آن از نیم متر هم بیشتر خواهد شد.پیاده سازی پروتکل های OSI بسیار دشوار، و عملکرد آنها ناقص است.در این رابطه، نقل جمله جالبی از پاول موکاپتریس (1993،Rose ) خالی از لطف نیست: سوال: از ترکیب یک گانگستر با یک استاندارد بین المللی چه چیزی بدست می آید؟ جواب: کسی پیشنهادی به شما می کند که از آن سر در نمی آورید. مشکل دیگر مدل OSI ،علاوه بر غیر قابل فهم بودن آن، این است که برخی از عملکرد های آن ( مانند آدرس دهی، کنترل جریان داده ها و کنترل خطا)در تمام لایه ها تکرار می شود.برای مثال، سالتزر و همکارانش (1984) نشان دادند که کنترل خطا باید در بالاترین لایه انجام شود تا بیشترین تاثیر را داشته باشد،بنابراین تکرار آن در لایه های پائین تر نه تنها غیر ضروری است، بلکه باعث افت کارایی هم خواهد شد. منابع: 1-شبكه‌های كامپیوتری، اندرو اس تنن بام، ویراست چهارم 2003 2- http://www.barnamenevis.org/forum/showthread.php 3- http://omid-network.blogfa.com/post-2.aspx