پیشینه و مبانی نظری تمرینهای پلایومتریک

پیشینه و مبانی نظری تمرینهای پلایومتریک (docx) 25 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 25 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

مبانی نظری وپیشینه تحقیق تمرینهای پلایومتریک فهرست مطالب: مقدمه: زیربنای نظری پژوهش: نوع تارهای عضلانی: تخلیه ی فسفوکراتین: تجمع اسید لاکتیک: پلایومتریک: ویژگی تمرین های پلایومتریک: فیزیولوژی تمرین های پلایومتریک: اصول اساسی تمرین های پلایومتریک: رابطه میان قدرت، توان و سرعت ناجیان غریق: پیشینه ی پژوهش: پژوهش های انجام شده در داخل کشور: پژوهش های انجام شده در خارج از کشور: جمع بندی پژوهش های انجام شده: منابع و مأخذ منابع فارسی منابع انگلیسی : مقدمه: روشهای تمرینی پلایومتریک که به منظور ترکیب سرعت و قدرت در اجراهای ورزشی طراحی شده، ذاتاًً از توان بالقوهی زیادی برخوردار است و در صورتی که با روش علمی به کار برده شود، به ورزشکار کمک میکند تا بتواند اجرای حرکت و مهارت را با سرعت بیشتری آغاز کند، تغییر مسیر ناگهانی دهد و شتاب حرکت خود را در کوتاهترین فاصله زمانی بهدست آورد. زیربنای نظری پژوهش: با توجه به اینکه متغیرهایی هم چون طول شیرجه، رکورد 33متر شنای کرال سینهی سر بالا و...فعالیتهایی بیهوازی هستند، عوامل مختلفی میتوانند بر توان بیهوازی و دیگر متغیر های وابستهی این پژوهش اثر بگذارند. برخی از این عوامل عبارتند از : جنسیت: مردان به دلیل فیزیک خاص بدنی خود و تأثیر هورمون های جنسی مردانه، نسبت به زنان درصد عضلهی بیشتر و در نتیجه قدرت و توان بالاتری دارند. سن: با افزایش سن، از دوران میانسالی، از درصد عضلات بدن کاسته شده و توان نیز کاهش مییابد. یک فرد 60 ساله، 60% حداکثر توان بیهوازی اسید لاکتیک شخص 20 ساله را داراست. درصد چربی: مقدار چربی بدن تأثیر بسزایی در توان فرد دارد. زیرا چربی بر خلاف عضله، توانایی ایجاد حرکت ندارد و میتواند موجب کاهش سرعت و توان فرد شود. نوع تارهای عضلانی: در شدتهای بالاتر فعالیت (75 تا 90 درصدVo2 max)، فراخوانی تارهای تند انقباض بیشتر است. به عبارتی، ورزشکاران رشتههای سرعتی قدرتی(توانی) نیاز بیشتری به درصد بالای تارهای تند انقباض دارند. بازده توان تارهای تند انقباض تا چهار برابر تارهای کند انقباض است و این برتری مربوط به سریعتر منقبض شدن تارهای تند انقباض است. در تولید نیرو جهت فعالیتهای دراز مدت تارهای کند انقباض اقتصادیتر از تارهای تند انقباض هستند. تارهای تند انقباض ممکن است از میانگین توان طولانیتری، حتی در طی انقباضات دراز مدت، برخوردار باشند. اکثر عضلات انسان دارای 50% تار تند انقباض و 50% تار کند انقباض هستند. نحوهی ترکیب تارها، انسان را برای انجام انواع فعالیتهای کوتاه مدت و دراز مدت یاری میدهند. دوندگان سرعت و پرشکنندگان ارتفاع دارای بیشترین درصد تارهای عضلانی نوع تند انقباض (61درصد) بوده، در صورتیکه قهرمانان راهپیمایی (41درصد) و صحرانوردی مرحلهای (33درصد) دارای کمترین درصد از این نوع تار هستند (فاکس و همکاران،1381). تخلیهی فسفوکراتین: فسفوکراتین در شرایط بیهوازی برای بازسازی مولکولهای پر انرژیATP مصرفی و حفظ ذخایر آن در بدن مورد استفاده قرار میگیرد. با ادامهی فعالیت، دستگاه فسفاژن توانایی اندکی برای جایگزینی آن دارد. در چنین شرایطی، با تخلیهی ذخایر فسفو کراتین، مقدارATP نیز افت میکند. بیشترین کاهش در تراکم فسفوکراتین در اولین دو دقیقهی انقباض و قبل از آنکه افتی در اوج تنش عضله پدیدار شود، به وقوع میپیوندد (ویلمور و همکاران ، 1384). تجمع اسید لاکتیک: افزایش اسید لاکتیک در اثر فعالیت، موجب اسیدی شدن محیط عضله شده که این به نوبه خود باعث بالا رفتن میزان یون هیدروژن درون سلولی میگردد که این افزایش در تراکم هیدروژن، مرحلهی اتصال القایی را با کاهش مقدار کلسیم آزاد شده از شبکه سارکوپلاسمی و مداخله در ظرفیت بههم پیوستگی کلسیم و تروپونین به تعویق میاندازد و از سوی دیگر از فعالیت آنزیم کلیوی فسفوفروکتوکیناز در گلیکولیز بیهوازی جلوگیری میکند. (فاکس و همکاران، 1381). حرارت: در فعالیتهایی همچون رکاب زدن روی دوچرخه و پرش عمودی، درجه حرارت عضله روی کار و اوج توان تولیدی اثر میگذارد. تغییر درجه حرارت عضله پهن خارجی از 4/30 درجه سانتیگراد به 5/38 درجه سانتیگراد، پرش عمودی را 44% و حداکثر توان تولیدی در رکاب زدن روی دوچرخه را به میزان 32% افزایش میدهد (اینوکا، 1988). عوامل دیگری نیز میتوانند بر روند تولید انرژی اثر بگذارند که عبارتند از: خستگی عصبی عضلانی ، خستگی روحی روانی و... برای مثال میزان ساعات کار هفتگی آزمودنیها، بهعنوان یک متغیر غیر قابل کنترل، به طور حتم میتواند بر اجرای تمرین و ثبت رکورد های آزمودنی تأثیر بگذارد. پلایومتریک: تمرینهای پلایومتریک که با عنوان چرخه کشش- کوتاه شدن یا بازتاب کششی عضلانی نیز شناخته شده است، حرکتهایی است که در آنها عضلات ابتدا تحت فشار انقباض برون گرا (طویل شونده) و بلافاصله پس از آن تحت انقباض درون گرا (کوتاه شونده) قرار میگیرند (بومپا، 1384). پلایومتریک از دو واژه پلایو (افزایش) و متریک (اندازه گیری) به معنای فزایندگی قابل ارزیابی گرفته شده است. در واقع تمرینهای پلایومتریک به آن دسته از تمرینهایی اطلاق میشودکه به وسیله انقباضهای پرقدرت عضلانی در پاسخ به یک بار کاری و یا کشش پویا و سریع عضلانی درگیر اطلاق می شود (رادکلیف،1381). ویژگی تمرین های پلایومتریک: تمرینهای پلایومتریک ویژگی خاص و کاربرد وسیع دارد. طراحی تمرین ورزشی، جهت افزایش شتاب افقی و عمودی اعضای پائین تنه و کلیه حرکتهای دویدن و پریدن، و همچنین بعضی از نیروهای عمودی و افقی ضدجاذبه، جزء تمرینهای پلایومتریک است. حتی تغییرجهت در پائین آمدن نیز جزء این دسته است. تمرینهای با توپ مدیسین بال علاوه بر تقویت بالاتنه میتواند در تمرینهای ترکیبی اعضاء پائین تنه نیز کاربرد داشته باشد. ویژگی تمرین، یک مفهوم مهم است. بنابراین هنگام طرح برنامه های پلایومتریک باید به این موضوع توجه داشت. ورزش یا مهارت ورزشی که باید توسعه یابد، ابتدا باید تجزیه و تحلیل شود و بعداًً روی تمرینهای مناسب تأکید شود. هر برنامهی تمرینی بایستی با یک دوره آمادگی شروع و با اهداف ویژه در قالب زمان و دوره ها انجام شود. یک برنامه مؤثر با اهداف ویژه از طریق دستکاری چهار متغیر تشکیل میشود: شدت، حجم، تکرار و برگشت به حالت اولیه. شدت در پلایومتریک بهوسیله نوع تمرین انجام شده کنترل میشود. دامنههای پلایومتریک از کار ساده تا تمرینهای پیچیده و شدید تنظیم میشود. 1- بهطور کلی شدت تمرینهای پلایومتریک را میتوان بهوسیله افزایش وزن وزنه ها، افزایش ارتفاع سطح پرش برای پرشهای عمقی و یا از طریق افزایش مسافت تعیین شده در پرشهای طولی افزایش داد. 2- در مورد تمرینهای پلایومتریک اغلب حجم تمرین، با شمارش تعداد تماس پا با زمین ارزیابی میشود. 3- تکرار عبارتست از: تعداد دفعات تمرین در اجرا. مبتدیان باید بین جلسات تمرین پلایومتریک حداقل 48 ساعت استراحت داشته باشد. 4- برگشت به حالت اولیه متغیر کلیدی است که نشان میدهد تمرینهای پلایومتریک موجب توسعه قدرت میشود یا استقامت عضله! در تمرینهای پلایومتریک، دورههای کوتاه تر برگشت به حالت اولیه (10 تا 15 ثانیه) بین هر سِت اجازه نمیدهد که حداکثر برگشت به حالت اولیه انجام شود و موجب توسعه استقامت عضلانی میشود! (چو، 1378). فیزیولوژی تمرینهای پلایومتریک: دو عامل مهم در تمرینهای پلایومتریک عبارتند از: 1- عوامل الاستیکی عضلانی که شامل تاندونها، پلهای ارتباطی عمل کننده روی اکتین و مایوزین. 2- گیرنده های دوکی عضلات (گیرنده های عمقی) که نقش جاگیری تاندون عضلات و تأخیر حسی در رابطه با کشش عضلات را بهعهده دارند. خاصیت الاستیکی عضلات، از عوامل مهم درک چگونگی سیکل کشش- کوتاه شدن است که میتواند با توان بیشتر نسبت به انقباض ساده عضلانی ایجاد شود. در حین سیکل کشش- کوتاه شدن، عضله با انقباض سریعتری نسبت به روشهای دیگر انقباضی، منقبض میشود. تمرین، قدرت پاسخگویی و واکنش عضلات تحت انقباض را تغییر میدهد. عضلاتی که سریعتر کشیده شوند، نیروی انقباضی درون گرای بیشتری را بعد از کشش بوجود میآورد و نتیجهی آن حرکت قویتر جهت غلبه بر اینرسی شیء میباشد، خواه آن نیروی وزن فرد یا شیء خارجی باشد (چو، 1378). اصول اساسی تمرینهای پلایومتریک: 1- آمادگی جسمانی. 2- گرم و سرد کردن (افزایش انعطاف پذیری و چابکی). 3- اصل اضافه بار: تمرینها باید از نظر مقاومت، زمان و فاصلهی اجرای حرکت، بر اساس اصول اضافه بار تنظیم گردد. تغییر ارتفاع پرش ورزشکار یا تغییر وزنههای مورد استفاده و همچنین تغییر مسافت طی شده. اضافه بار شامل دو نوع اضافه بار مقاومتی و زمانی میباشد. اضافه بار مقاومتی به شکل تغییر جهت دادن های سریع یک عضو از بدن یا کل بدن است و اضافه بار زمانی را میتوان با تمرکز روی اجرای سریع و شدید حرکت در حد توان فرد اعمال کرد (رادکلیف،1381). رابطه میان قدرت، توان و سرعت ناجیان غریق: سرعت در شنا به ترکیب دو عامل بستگی دارد: 1- بهکارگیری هرچه بیشتر نیروی جلوبرنده از طریق دست و پا. 2- به حداقل رساندن نیروهای مقاوم که نتیجه تکنیک صحیح و همچنین حرکتهای صحیح دستها و پاهاست. هدف یک ناجی غریق استخر این است که بتواند حداکثر مسافت را در حداقل زمان طی کند. برای رسیدن به این هدف، فرد ناجی باید با حداکثر قدرت و سرعت (توان) شنا کند تا ضمن این تلاش بتواند حداقل زمان را بهدست آورد. مشخص شده است که کارایی یک ناجی غریق در طی مسافت 50 متر، تا 90% به توان وی بستگی دارد(کاستیل و همکاران، 1369). پیشینهی پژوهش: پژوهش های انجام شده در داخل کشور: پژوهشگر تا این تاریخ موفق به پیدا کردن پژوهش مقایسه ایی بین تمرینهای پلایومتریک داخل آب و خشکی در کشور نشده است، اما به چند پژوهش در مورد این تمرینها اشاره میگردد: سلیمانی(1375)، اثر دو روش تمرینهای بدنسازی با وزنه و پلایومتریک را روی رکورد صدمتر کرال سینه شناگران پسر کرمان مورد بررسی قرار داد. وی 30 شناگر 16 تا 19 سال را بهطور تصادفی انتخاب کرد که 15 نفر تمرینهای پلایومتریک و 15 نفر تمرین با وزنه را انجام میدادند. نتایج پژوهش به این صورت بود که در هر گروه پس از 6 هفته بدنسازی بهبود قابل ملاحظه ایی مشاهده گردید. گروهی که تمرینهای پلایومتریک انجام داده بودند رکوردهای بهتری را کسب کردند. اما از نظر آماری اختلاف معنا داری بین اثر تمرینهای پلایومتریک و تمرینهای با وزنه بر رکورد شنای صدمتر شناگران مشاهده نشد. همچنین شهدادی(1378)، اثر تمرینهای پلایومتریک را بر توان انفجاری و تغییر شتاب بازیکنان هندبال مورد بررسی قرار داد. وی 24 بازیکن هندبال را به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم کرد و به مدت 7 هفته گروه تجربی را تحت تأثیر تمرین های پلایومتریک قرار داد. در پایان پژوهشگر به نتایج زیر دست یافت: الف) تمرینهای پلایومتریک موجب افزایش رکورد پرش و توان انفجاری ورزشکاران می شود. ب) به سبب اهمیت تغییر شتاب و تغییر مسیر در اجرای مهارتهای ورزشی، از آنجایی که تمرینهای پلایومتریک موجب افزایش این عامل شده است، میتوان برای موفقیت ورزشکاران از این برنامهها استفاده کرد. به علاوه پیرانی(1372)، تأثیر تمرینهای پلایومتریک را در کارهای سرعتی مثبتتر از تمرینهای با وزنه ارزیابی کرد. معینی( 1374)، نیز تأثیر مثبت و معنی دار تمرینهای پلایومتریک را بر برد توپ فوتبال نشان داده است. در همین ارتباط آقا کوچکی(1377)، اثر تمرینهای پلایومتریک را در افزایش توان بیهوازی ورزشکاران رشته بسکتبال مورد بررسی قرار داد. وی 30 نفر از بازیکنان باشگاه دخانیات را به مدت 8 هفته در دو گروه تجربی و کنترل مورد آزمایش قرار داد. نتایج پژوهش وی عبارتند از: الف) تمرینهای پلایومتریک روی توان بیهوازی بازیکنان بسکتبال تأثیر معناداری دارد. ب) تمرینهای پلایومتریک روی رکورد پای دفاع بازیکنان بسکتبال تأثیر معناداری دارد. بنابراین انجام تمرینهای پلایومتریک موجب افزایش توان بیهوازی بسکتبالیستها میشود. پژوهش مشابهی نیز در همین سال توسط آروین بر روی بسکتبالیستها انجام شد که پس از 6 هفته نتایج مشابهی را بدست داد. ضمناًً محسنزاده (1379)، تأثیر تمرینهای منتخب پلایومتریک بر میزان چابکی و توان انفجاری پاهای کاراته کاران پسر 20-15 سال تهران را بررسی کرد و تأثیر مثبت و معنادار این تمرینها را بر کاهش زمان آزمون 9*4 متر و افزایش پرش عمودی گزارش داد. از طرفی مقدم(1382)، اثر تمرینهای پلایومتریک را بر بهبود توان پا و رکورد شنای کرال سینه مورد بررسی قرار داد. نتایج این پژوهش حاکی از این بود که برنامه مختلط تمرین شنا و تمرینهای پلایومتریک نه تنها باعث بهبود توان پای شناگران میشود، بلکه بر رکورد شنای کرال سینه و رکورد پای کرال سینه آنها نیز تأثیر معناداری دارد. متجدد(1383) هم اثر 6 هفته تمرین پلایومتریک را بر توان بیهوازی و رکورد 50 متر سرعت 4 شنای تیم شنای جوانان مشهد مورد بررسی قرار داد. نتایج پژوهش وی حاکی از این بود که برنامه پلایومتریک منتخب بر رکوردهای شنای 50 متر آزمودنیها تأثیر معنا داری دارد. پژوهش های انجام شده در خارج از کشور: استدلال اولیه در مورد تمرینهای پلایومتریک توسط آقای یوری وروشانسکی مربی روس که این تمرینها را با ورزشکاران رشته های پرشی انجام داد، توضیح داده شد. توسعهی تمرینهای پلایومتریک بیشتر مدیون دونده روسی، (والری بورزوف) است (رادکلیف، 1381). همچنین تمرینهای شش هفته ایی در زمینه اثرات تمرین با وزنه و تمرینهای پلایومتریک با داشتن جلیقه وزنه توسط وروشانسکی در سال 1980 انجام شد. این آزمون روی ورزشکاران مرد در رشته دوومیدانی صورت گرفت. تستهای گرفته شده شامل پرش ارتفاع، پرش طول از حالت ثابت و دویدن 40 یارد بود. نتیجهی این پژوهش نشان داد که تمرینهای پلایومتریک همراه با تمرینهای وزنه باعث بهبود رکورد دوندگان میشود (بوسکو،1988). ضمناًً در سال 1999، در دانشکدهی حرکات انسانی و علم تمرین دانشگاه وسترن استرالیا، بلانکسبای و کاسور تأثیر تمرین پلایومتریک را بر برگشت آزاد شنا آزمایش کردند. آزمودنیها شامل 38 شناگر بودند که در دو گروه تجربی و کنترل بهمدت بیست هفته و سه مرتبه در هفته بمدت 30/1 ساعت شنا (گروه کنترل) و 1:15 شنا و 15 دقیقه تمرین پلایومتریک (گروه تجربی) انجام دادند. عملکرد شنا با زمان گیری 50 متر شنا کردن ارزیابی شد. و اجرای برگشت آزاد با زمانگیری 5/2 متر رفت و برگشت، 5 متر رفت و برگشت، و زمان برخورد با دیواره اندازهگیری شد. تجزیه و تحلیل تغییرات گوناگون، فواید و سودمندی یکسانی را در برنامهی تمرینی معمول در آب یا تمرینهای پلایومتریک در خشکی نشان داد (کاسور، 1999). بهعلاوه در سال 2003، در دانشکدهی حرکات انسانی دانشگاه فناوری سیدنی استرالیا، مورفی و اسپارزتأثیر تمرین پلایومتریک را بر عملکرد دو استقامتی مورد آزمایش قرار دادند. 17 مرد دونده به طور تصادفی در دو گروه تجربی، که شش هفته تمرین پلایومتریک مرتبط با تمرین معمول دویدنشان بود و گروه کنترل، که تمرین عادیشان را انجام میدادند، تقسیم شدند. همه آزمودنیها پیشآزمون وپسآزمون برای اقتصاد دویدن، ارتفاع پرش، حداکثر اکسیژن مصرفی، آستانه لاکتات و زمان دویدن سه کیلومتر انجام دادند. پس از دوره تمرینی، گروه تجربی در اجرای دویدن سه کیلومتر و اقتصادی دویدن، بهبود چشمگیری داشت (%7/2). تغییر چشمگیری در هیچیک از اندازهگیری های گروه کنترل دیده نشد. نتایج به طور روشنی نشان داد که شش هفته برنامه پلایومتریک منجر به بهبود در اجرای دو سه کیلومتر شد (اسپارز،2003). همچنین در سال 2003، گیتس ، لارسن و ماساموتو از دانشکدهی علم تمرین و تربیت بدنیو ورزش دانشگاه ماساچوست شهر بوستون، تأثیرات حاد و قوی تمرین پلایومتریک را بر یک تکرار بیشینه اجرای اسکوات در مردان ورزشکار تمرین کرده آزمایش کردند. در آن پژوهش 12 مرد (با میانگین سنی 4/1- + 5/20 ساله) جهت مشارکت در سه جلسه تست داوطلب شدند که با حداقل شش روز استراحت از هم جدا شده بودند. در طی هر جلسه تست، یک تکرار بیشنیه تمرین اسکوات اندازهگیری شد.در طی اولین جلسه تست، آزمودنیها یک سری ستهای اضافه بار را، تا زمانی که یک تکرار بیشینه آنها مشخص شد، با حداقل چهار دقیقه استراحت بین تکرارها انجام دادند. در طی جلسات آزمون دوم و سوم، آزمودنیها هریک از: سه پرش جفت پا، یا دو پرش عمقی متعادل شده را پیش از هر تلاش تکرار بیشینه انجام دادند. میانگین تکرار بیشینه پس از جلسه اول و جلسات آزمون دوم و سوم که شامل پرش جفت پا و یا پرش عمقی بودند، بهترتیب (T10.05). بهعلاوه اجرای پرش اسکوات در گروه پرش به طرز چشمگیری افزایش یافته بود (R<0.05). در حالیکه تغییری در سرعت دویدن و یا پرش اسکوات گروه کنترل وجود نداشت. نتایج پژوهش نشان داد که تمرینهای پلایومتریک میتواند سرعت دویدن و پرش اسکوات را در پسران نابالغ بهبود بخشد. مخصوصاً بر روی فاز حداکثر سرعت بیشتر تأثیرگذار بود نسبت به فاز شتاب (کاتزامن،2006). با این حال در سال 2007، میلانوویچ، جاکیچ و مارکوویچ از دانشکدهی حرکتشناسی دانشگاه زاگرب در کرواسی، در پژوهشی با عنوان " تأثیرات تمرین سرعتی و پلایومتریک بر عملکرد عضله و اجرای ورزشی" انجام دادند. هدف از این مطالعه، سنجش اثرات تمرین سرعتی بر عملکرد عضله و پویایی اجرای ورزشی و مقایسهی آن با اثرات تمرینی ناشی از تمرین استاندارد پلایومتریک بود. آزمودنیها، دانشجویان مرد تربیت بدنی بودند که بهطور تصادفی در یکی از سه گروه سرعت (30 نفر) ، گروه پلایومتریک (30 نفر) و گروه کنترل (33 نفر) قرار گرفتند. طول دوره تمرین ده هفته بود. هر دو گروه تجربی، سه روز در هفته تمرین کردند و شرکت کنندگان گروه کنترل در طی این پژوهش، فعالیتهای بدنی روزانه شان را انجام میدادند. پژوهشگران با تحلیل پیش آزمونها و پس آزمونها به این نتیجه رسیدند که دوره کوتاه مدت تمرین سرعتی، تأثیرات تمرینی مشابه و یا حتی بیشتری نسبت به انجام تمرین پلایومتریک متداول در عملکرد عضله و اجرای ورزشی ایجاد میکند. پژوهش فوق به طور کلی از استفاده از تمرین سرعتی بهعنوان روش تمرینی کاربردی برای بهبود عملکرد توانی ورزشکاران حمایت می کند (مارکوویچ، 2007). همچنین در سال 2007، در آزمایشگاه پژوهشهای عصبیعضلانی کلینیک لنگ هالد (اسکالتس) در زوریخ سوئیس، مطالعهایی با عنوان «تأثیر تمرین پلایومتریک بر روی چمن در مقابل شن، بر گرفتگی عضله، پرش و قابلیت سرعتی در بازیکنان فوتبال» توسط رامپینینی ، ایمپلیزری و ... انجام شد. فرض و هدف آنها این بود که، کاهش ضربه ایجاد شده بر سیستم عصبی عضلانی بوسیله تمرین پلایومتریک بر روی سطح شنی در مقایسه با سطح سخت، ممکن است جهت کاهش فشار در دوره تشدید تمرین یا در خلال توان بخشی و بهبود آسیب دیدگی، مفید باشد. پس از توزیع تصادفی آزمودنیها، 18 بازیکن فوتبال، 4 هفته تمرین پلایومتریک بر روی چمن انجام دادند (گروه چمن) و 19 بازیکن بر روی شن (گروه شن). قبل و بعد از تمرین پلایومتریک، زمان دویدن سرعتی 10 و 20 متر، پرش اسکوات و پرش کانت موومنت، و نسبت بهرهگیری و استفاده از انقباض برونگرا در آنها تعیین شد. گرفتگی عضلانی با مقیاس لیکرت سنجیده شد. نتیجه این بود که تمرین پلایومتریک بر روی سطح شنی، پرش و توانایی سرعتی را بهبود بخشید و باعث پائین آمدن گرفتگی عضلانی شد. به نظر میرسد سطح چمن باعث بهبود فوق العاده در اجرای پرش کانترموومنت شد؛ در حالی که سطح شنی بهبود بیشتری را در پرش اسکوات نشان داد. و در نهایت به این نتیجه رسیدند که تمرین پلایومتریک بر سطوح مختلف ممکن است با تأثیرات تمرینی مختلفی بر روی برخی فاکتورهای عصبی عضلانی مرتبط باشد که این فاکتورها با کارایی و بازدهی چرخه کشش و کوتاه شدن مرتبط هستند (ایمپلیزری،2007). و در سال 2008، رودریگز، گومزو ... از دانشکدهی تربیت بدنی دانشگاه لاس پالماس جزیره قناری اسپانیا، تأثیرات ترکیب تمرین وزنه و تمرینهای پلایومتریک را بر عملکرد شوت زدن، ترکیب زنجیره مایوزین (عضله پهن جانبی)، آمادگی جسمانی ، و ترکیب بدنی 37 دانشجوی مرد تربیت بدنی آزمایش کردند که به طور تصادفی در گروه تمرین (16نفر) و گروه کنترل (21نفر) تقسیم شدند. طول مدت تمرین شش هفته بود که از ترکیب برنامه نمونه و تمرینهای پلایومتریک تشکیل شده بود. در نهایت، شش هفته تمرین قدرتی که ترکیبی از تمرین وزنه و تمرینهای پلایومتریک بود، منجر به بهبود قابل توجه عملکرد شوت زدن شد و بهعلاوه، دیگر ظرفیتهای جسمانی مرتبط با موفقیت در فوتبال نیز بهبود یافتند. در گروه کنترل این متغیرها بدون تغییر باقی ماند (گومز،2008). اما در سال 2007، در مرکز پژوهش بر توان بخشی و عملکرد انسانی دانشگاه سالفورد منچستر انگلیس، برگز و ... در پژوهشی با عنوان «تأثیرات تمرین پلایومتریک در مقابل تمرین ایزومتریک بر ویژگیهای تاندونی و بازده عضلانی»، 30 مرد را در دو گروه تمرینی پلایومتریک و ایزومتریک به مدت شش هفته تمرین دادند. در هر دو گروه افزایش چشمگیری در استحکام تاندون و توسعه قدرت و ارتفاع پرش دیده شد. تمرین پلایومتریک، میزان فشار زیادی را بر بدن نشان داد، که میتواند منجر به ایجاد صدمه و آسیب شود؛ در حالیکه با توجه به اندازهگیری متغیرها، تمرین ایزومتریک شدید، نشان داد که به میزان مشابه تمرین پلایومتریک فایده و سود داشته، اما با کاهش نیروهای برخورد (برگز،2007). در سال 2002، بولارد ،میلر و ... در پژوهشی به مقایسه اثرات برنامه تمرین پلایومتریکی در خشکی و آب بر متغیرهای اجرا، گرفتگی عضلانی و دامنه حرکتی پرداختند. بدین منظور یک گروه 40 نفری که در آب تمرین میکردند و یک گروه 41 نفری که گروه کنترل بودند بهعنوان آزمودنی انتخاب شدند. متغیرهای اجرا، گرفتگی عضلانی و دامنه حرکتی قبل و بعد از هشت هفته دوره تمرینی اندازهگیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها، تفاوت معناداری را بین گروهها با توجه به دامنه حرکتی پلانتار فلکش (خم شدن کف پا) نشان داد، آزمونt نیز نشان داد که توان عضلانی گروه تمرینی آب در پسآزمون، نسبت به پیشآزمون افزایش معناداری داشته. بهطور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که تمرین پلایومتریک در آب میتواند روش مؤثری برای بهبود عملکرد باشد (بولارد،2002). بهعلاوه در سال 2004، رابینسون ،مریک و ... از دانشگاه ایالتی اوهایو امریکا، تأثیرات تمرین پلایومتریک آبی در مقابل تمرین پلایومتریک خشکی را بر توان، گشتاور، سرعت و گرفتگی عضلانی زنان سنجیدند. هدف از این مطالعه، مقایسه تغییرات در شاخصهای اجرا (توان، گشتاور و سرعت) و گرفتگی عضلانی بین تمرین پلایومتریک در خشکی و آب بود. 32 نفر زن دانشجو به طور تصادفی جهت هشت هفته برنامهی تمرینی پلایومتریک یکسان در محیط خشکی یا آب درنظر گرفته شدند. شاخصهای اجرا در پیشآزمون، میانآزمون و پسآزمون ارزیابی شدند. گرفتگی عضلانی (مقیاس ترتیبی) و حساسیت به درد (لمس کردن) نیز ارزیابی شدند. پس از تمرین، شاخصهای اجرا در هر دو گروه افزایش یافتند. اما زمانی که شدت تمرین افزایش یافته بود، گرفتگی عضلانی بهطرز چشمگیری در خشکی نسبت به گروه تمرینی آب بیشتر بود. تمرین پلایومتریک آبی افزایش کارایی مشابهی را نسبت به پلایومتریک خشکی فراهم کرد؛ با کاهش چشمگیری در گرفتگی عضلانی (رابینسون،2004). و در سال 2005، پارکر، لوگانو مارتل از دانشکدهی حرکت درمانی دانشگاه ساحل شرقی مریلند امریکا به مقایسهی اثرات تمرین پلایومتریک آبی و خشکی بر پرش عمودی و قدرت عضلانی زنان والیبالیست پرداختند. آزمودنیها 19 نفر زن بازیکن والیبال (1-/+15ساله) بودند که بهصورت تصادفی برای انجام شش هفته تمرین پلایومتریک آبی و یا تمرینهای انعطاف پذیری (گروه کنترل)، دو مرتبه در هفته تقسیم شدند. هر دو این تمرینها، علاوه بر تمرینهای معمول پیش فصل والیبال انجام میشد. تست قدرت پا در ابتدا و انتهای 6 هفته انجام شد و پرش عمودی در ابتدا و پس از 2 و 4 و 6 هفته اندازهگیری شد. پس از چهار هفته، در هر دو گروه افزایش مشابهی در پرش عمودی مشاهده شد. با اینحال، گروه تمرینی پلایومتریک در آب از هفته چهارم تا هفته ششم بیش از %8 بهبود یافتند؛ در حالی که پیشرفت بیشتری در گروه کنترل وجود نداشت و پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که ترکیب تمرین پلایومتریک در آب و تمرین والیبال منجر به پیشرفتهای بیشتری در پرش عمودی نسبت به گروه کنترل میشود. پس با کاهش احتمال در گرفتگی عضلانی بوسیله تمرین پلایومتریکی در آب در مقابل تمرین پلایومتریک خشکی، بهنظر میرسد تمرین پلایومتریک در آب گزینهی تمرینی امیدوار کنندهایی باشد (مارتل،2005). و نهایتا در سال 2007، استیم و جاکوبسن از دانشکدهی ورزش دانشگاه ایالتی اوکلاهاما در شهر استیل واتر آمریکا پژوهشی به منظور مقایسهی اثر تمرینهای پلایومتریک در آب و خشکی بر پرش عمودی مردان انجام دادند.آزمودنیها شامل 21 مرد (5/2-/+24 ساله) بودند که در 3 گروه 7 نفره آب، خشکی و کنترل تقسیم شدند. تمرینهای گروه اول و دوم شامل 3 نوع پرش بود که در 3 ست و با توالی دو جلسه در هفته و به مدت 6 هفته انجام شد. نتایج نشان داد که عملکرد پرش عمودی گروه آب و گروه خشکی به طور چشمگیری بالاتر از گروه کنترل بود. و تفاوت چشمگیری در اجرای پرش ارتفاع دو گروه آب و خشکی دیده نشد. این مطالعه به این نتیجه رسید که تمرینهای پلایومتریکی آبی منجر به اثرات تمرینی مشابه تمرین در خشکی شد؛ بهعلاوه احتمال کاهش ضربه در نتیجهی کاهش برخوردها بوسیله شناوری در آب وجود دارد (استیم،2007). جمع بندی پژوهش های انجام شده: پژوهشهای زیادی بهخصوص خارج از کشور در زمینه تأثیر تمرینهای پلایومتریک بر آمادگی بدن بهویژه توان انفجاری ورزشکاران رشتههای مختلف انجام شده است که نتایج حاکی از آن است که بهطور کلی تمرینهای پلایومتریک نقش مؤثری در افزایش قدرت، سرعت و توان بی هوازی اندام تحتانی و فوقانی داشته است و پژوهشگران و مربیان به اهمیت این نوع تمرین ها در برنامه آماده سازی ورزشکاران پی برده و بر فایده مند بودن آن اتفاق نظر دارند. همچنین در برخی پژوهشها به مقایسهی تمرینهای پلایومتریک با سایر روشهای تمرینی و نیز مقایسهی این تمرینها در شرایط و سطوح مختلف تمرینی پرداختهاند و با توجه به شرایط، آزمودنیها (سن و جنس) و سطوح مختلف، به نتایج گوناگونی دست پیدا کردهاند و به مقایسه آسیبها و گرفتگیهای عضلانی نیز پرداختهاند و در چند پژوهش نیز به مقایسهی اثرات این تمرینها در آب و خشکی بر اجرای ورزشکاران پرداخته شده است. منابع و مأخذ منابع فارسی آروین، حمید (1377). تاثیر تمرینات پلایومتریک بر توان بی هوازی و ترکیبات بدن بسکتبالیستهای جوان. پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران. آقاکوچکی، عباس (1377). بررسی و تعیین اثر تمرینات پلایومتریک در افزایش توان بی هوازی بازیکنان بسکتبال. پایاننامه کارشناسی ارشد، مرکز آموزش و تربیت مربی. ابراهیم، خسرو ، و کوزهچیان، مجید. (1385). واژهنامه توصیفی فیزیولوژی ورزش. تهران: انتشارات آذر. انشل، مارک، و هیوود، کاتلین.ام. (1376). واژهنامه علوم ورزشی. (حسین سندگل و...، مترجم). (چاپ اول). تهران: انتشارات کمیته ملی المپیک. امیرخانی، زهره (1381). مقایسه تاثیر دو روش تمرینی قدرتی و پلایومتریک بر بهبود رکورد شنای کرال سینه25 و50 متر دختران دانشجوی مشهد. پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز. بومپا، تئودور. (1384). تمرینات توان در ورزش. (خسرو ابراهیم، مترجم). تهران: انتشارات دانشگاه شهید بهشتی. بومپا، تئودور. (1382). زمانبندی و طراحی تمرینات قدرتی در ورزش. (حمید رجبی و حمید آقاعلینژاد و... ، مترجم). انتشارات فر دانش. پیرانی، حسن (1372). بررسی ومقایسه برنامه مختلف تمرینی برای پیشرفت پرش عمودی ورزشکاران. پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران. 262890099822000 چکیده مقالات چهارمین همایش بینالمللی تربیت بدنی و علوم ورزشی (بهمن1382). دانشگاه تهران. چو، دونالد ا. (1378). تمرینات پلایومتریک و قدرت پرش. (بهجت رجایی، مترجم). اصفهان: انتشارات جهاد دانشگاهی. حسینی، زهرا ، و کمالی، پرویز. (1377). علم تمرین(تمرینهای ورزشی). تهران: انتشارات سازمان تربیت بدنی. رادکلیف، جیمز سی، و چو، دونالد ا. (1381). تمرینهای ورزشی نوین(پلایومتریک). (مهدی طالبپور، مترجم). (چاپ دوم). مشهد: انتشارات به نشر. سلیمانی، مسعود (1375). مقایسه اثر دو روش تمرینهای بدنسازی با وزنه و پلایومتریک روی رکورد صد متر کرال سینه شناگران پسر کرمان. پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران. سندگل، حسین (1375). فیزیولوژی ورزش. (جلد اول). تهران: انتشارات کمیته ملی المپیک. شارکی، برایان. (1374). فیزیولوژی ورزش. (فرهاد رحمانینیا، مترجم). انتشارات اداره کل تربیت بدنی وزارت آموزشوپرورش. شهدادی، احمد (1378). تاثیر تمرینات پلایومتریک بر توان انفجاری و تغییر شتاب بازیکنان هندبال. پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تربیت معلم. فاکس، ادوارد ال، و ماتیوس، دونالد ک. (1381). فیزیولوژی ورزش. اصغر خالدان، مترجم). (چاپ هشتم). تهران: انتشارات دانشگاه تهران. فولادیان، جواد (1383). آمادگی جسمانی کاربردی از اصول تا تمرین. (چاپ اول). مشهد: انتشارات به نشر. 2628900169926000 قراخانلو، رضا، و کردی، محمدرضا، و گائینی، عباسعلی، و علیزاده، محمدحسین. (1385). آزمونهای سنجش آمادگی جسمانی، و مهارتهای روانی ورزشکاران نخبه رشتههای مختلف ورزشی. (چاپ اول). تهران: انتشارات کمیته ملی المپیک. کاستیل و مگسکو و ریچاردسون. (1369). آموزش شنا. (عباسعلی گائینی و مهدی نمازیزاده و مسیبی ومجتهدی، مترجم). تهران: انتشارات کمیته ملی المپیک. متجدد، رضا (1383). تاثیر برنامه تمرینی منتخب پلایومتریک بر توان بیهوازی و رکورد شنای سرعت تیم جوانان مشهد. پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد مشهد. معینی، مسعود (1374). بررسی تمرینات پلایومتریک بر روی برد توپ فوتبال. پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تربیت معلم. مقدم، وحید (1381). تاثیر تمرینات پلایومتریک بر بهبود توان پا و رکورد شنای کرال سینه در شناگران نوجوان. پایاننامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران. ویلمور، جکاچ، و کاستیل، دیویدال. (1384). فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی. (جلد اول). (ضیا معینی و فرهاد رحمانینیا و حمید رجبی و حمید آقاعلینژاد و فاطمه اسلامی، مترجمین). (چاپ چهارم). تهران: انتشارات مبتکران. منابع انگلیسی : Bosco.Tarlk P.V komi(1982). Effect of triceps soreness during potention myoelectric energy stretch shorting cycle. Burgess, KE., Connic,, MJ., graham-Smith, P. (2007). Plyometric vs. isometric training influences on tendon properties and muscle output. Journal of Strength Cond Res. 2007 Aug;21 (3):986-9. Cossor, JM., Blanksby BA., Elliott BC. (1999). The influence of plyometric training on the freestyle tumble turn. Journal of SCi Med Sport. 1999 jun;2 (2): 106-16. Gore. Cj. Physiological test of Elit Athletes Human Kinetics,2000 2514600103441500 Herrore, JA., Izquiedo, M. (2006). Electromyostimulation and plyometric training effect on jumping and sprint time. Int J Sport Med. 2006 Jul;27(7):533-9. Impellizzeri, FM., Rampinini, E. (2007). Effect of plyometric training on sand versus grass on muscle soreness and jumping and sprinting ability in soccer players. Br J Sport Med. 2008 jan;42(1):42-6. Kotzamanidis, C. (2006). Effect of plyometric training on running performance and vertical jumping in prepubertal boys. Journal of Strength Cond Res. 2006 May;20(2):441-5. Markovic, G., Jukic, I., Milanovic, D. (2007). Effect of sprint and plyometric on muscle function and athletic performance. Journal of Strength Cond Res. 2007 May;21(2):543-9. Martel., Harmer., Logan., Parker. (2005). Aquatic plyometric increase vertical jump in female Vollyball players. J of Med Sci Sport Exercise. 2005 oct;37 (10):1814-19. Masamoto, N., Larson, R., Gates, T. (2003). Acute effect of plyometric exercise on maximum squat performance in male athletes. J of Strength Cond Res.2003 feb;17(1):68-71. Perez-Gomez, J., Rodriguez, G. (2008). Effect of weight lifting training combined with plyometric exercises on physical fitness, body composition, and knee extension velocity during kicking in football. Apply physiol Nutr Metab.2008 jun;33(3):501-510. Robinson, LE., DEvor, ST. (2004). The effect of land vs. aquatic plyometric on power, torque, velocity, and muscle soreness in women. J of Strength Cond Res.2004 feb;18(1):84-91. Rodriguez Adami, mimi. (2002). Aqua Fitness. A Dorling Kindersley Book(www.dk.com). Robwood: Robs home of fitness testing, sport specific testing, last modified. July-2001. Spurrs, RW., Murphy, AJ. (2003). The effect of plyometric training on distance running performance. Eur J Appl physiol.2003 Mar;89(1):1-7. 251460063500000 Salonikidis, K., Zafeiridis, A. (2008). The effect of plyometric, tennis-drills, and combined training on reaction, lateral and linear speed, power, and strength in novice tennis players. J Strength Cond Res.2008 Jan;22(1):182-91. Stemm, JD., Jacobson, BH. (2007). Comparison of land- and aquatic- based plyometric training on vertical jump performance. J of Strength Cond Res.2007 May;21(2):568-71. Toumi, H., Best, TM., Martin, A. (2004). Effect of eccentric phase velocity of plyometric training on vertical jump. Int J Sport Med.2004 Jul;25(5):391-8.