پاورپوینت انتظار وظیفه دوران غیبت (pptx) 21 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 21 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
بسم الله الرحمن الرحیم
انتظار «وظیفة دوران غیبت»
1. ضرورت بحث:
در روایات جایگاه مهمی دارد.
فهم صحیح آن از انحراف در اندیشه و عمل جلو گیری می‌کند.
2. انسان‌ها نسبت به آینده:
توجهی به آینده ندارند و تنها حال را می‌بیند.
آینده را تاریک می‌بینند لذا مأیوس هستند و اقدام مثبتی نمی‌کنند.
آینده را روشن می‌دانند لذا برای آن تلاش می‌کنند. (انتظار)
مقدمه
معنای لغوی:
درنگ کردن و مهلت دادن. العين، ج8، ص 156
چشم به راه بودن. النهاية، ج5، ص 78
فرصت دادن و عجله نکردن. لسان العرب، ج5، ص 217
به تأخیر انداختن. مفردات راغب، ص 813
معنای اصطلاحی:
عجله نکردن و با صبر چشم به راه ظهور امام مهدی بودن و اقدامات لازم برای آن را انجام دادن.
مفهوم انتظار
براشت‌ها از انتظار
1. برداشت منفی: احتراز و انزوا، دست روی دست نهادن و تحمل وضع موجود. هیچ تلاشی را برای آینده انجام ندادن. مخالف انتظار دانستن هر اقدام و عمل.
علت: انفجاری دانستن قیام امام در اوج تاریکی.
2. برداشت متوسط: اعتراض بدون اقدام، تنها نپسندیدن وضع موجود بدون تلاش و سازندگی.
علت: بی‌تأثیر دانستن اقدامات مردم و عافیت طلبی.
3. برداشت مثبت: تلاش و عمل و اقدام و آماده کردن وضعیت برای ظهور امام
علت: اصلاحی دانستن قیام امام که نیاز به زمینه و ظرفیت دارد.
مراتب انتظار مثبت
میزان معرفت و محبّت نسبت به امام باعث وجود این مراتب است.
1. انتظار سطحی در اثر نیازهای مادی
2. انتظار متوسط در اثر نیازهای فکری (سخن آلوین تافلر)
3. انتظار عمیق در اثر نیازهای روحی (اضطرار به حجت) (تنها راه)
آثار انتظار
1. امید به آینده
2. ذکر یاد امام در تمام حالات
3. بصیرت و آگاهی، شناخت وظیفه
4. ایجاد سنخیت و ظرفیت همراهی با امام. (آمادگی فردی و اجتماعی)
آداب انتظار
وظایف و صفات منتظران نیز به همین معناست.
1. وظیفههای فردی
الف) حوزة شناخت
ب) حوزة عاطفه
ج) حوزة رفتار
4. وظیفههای اجتماعی
5. وظیفههای حکومتی
حوزة شناخت:
شناخت شناسنامه‌ای امام: كافي، ج1، ص: 371، ح1: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ اعْرِفْ إِمَامَكَ فَإِنَّكَ إِذَا عَرَفْتَ لَمْ يَضُرَّكَ تَقَدَّمَ هَذَا الْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّر.
شناخت مقام امام: كمال الدين و تمام النعمة، ج2، ص: 441، ح 12: حَدَّثَنِي طَرِيفٌ أَبُو نَصْرٍ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى صَاحِبِ الزَّمَانِ فَقَالَ عَلَيَّ بِالصَّنْدَلِ الْأَحْمَرِ فَأَتَيْتُهُ بِهِ ثُمَّ قَالَ أَ تَعْرِفُنِي قُلْتُ نَعَمْ فَقَالَ مَنْ أَنَا فَقُلْتُ أَنْتَ سَيِّدِي وَ ابْنُ سَيِّدِي فَقَالَ لَيْسَ عَنْ هَذَا سَأَلْتُكَ قَالَ طَرِيفٌ فَقُلْتُ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ فَبَيِّنْ لِي قَالَ أَنَا خَاتَمُ الْأَوْصِيَاءِ وَ بِي يَدْفَعُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الْبَلَاءَ عَنْ أَهْلِي وَ شِيعَتِي.
پرهیز از مسائل بی فایده: اموری که در تشخیص تکلیف و انجام آن بی اثر است. مانند نحوة زندگی شخصی امام.