پاورپوینت عفونت در سالمندان (pptx) 36 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 36 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
بنام خدا
عفونت درسالمندان
سن بالا به عنوان دوره هایی از افزایش حساسیت نسبت به ابتلا به عفونت شناخته می شود
در سالمندان (افراد دارای 60 سال سن یا بیشتر)، علتهای زیادی برای عفونتهای شایع وجود دارد.
این علل شامل نقص ایمنی سلولی و هومورال و عملکردهای فیزیولوژیک کاهش یافته، نظیر رفلکس سرفه، گردش خون و بهبود زخم می باشد. افزایش شیوع بسیاری از بیماریهای مزمن مرتبط با عفونت، استفاده از داروهای ایمنوساپرسیو و همچنین شاید زندگی سادۀ محلی، به طور جزئی مسـئول افزایش فرکانس عفونت در سالمنـــدان می باشد.
بسیاری از عفونتها در سالمندان شایعترند(نظیر هرپس زوستر، لیستریوزیس، عفونت ادراری) و هم در افراد مسن تر بیشتر با مورتالیتی مرتبط هستند(نظیر باکترمی، مننژیت، مالاریا). برعکس، بعضی از عفونتها (از قبیل بیماریهای منتقله از طریق جنسی) در سالمندی کمتر شایع هستند.
سالمنــدان بخشی بزرگ و در حال افزایش را در جمعیت جهان تشکیل می دهند. برآورد می شود که از میان همۀ انسانهایی که تا سن 60 سال یا بیشتر زندگی کرده اند، در حال حاضر نیمی از آنان زنده هستند. در سال 1900، تنها 15 میلیون نفر، سن 60 سال یا بیشتر داشتند(1 درصد جمعیت جهانی). در سال 1992، 342 میلیون نفر، در این گروه سنی قرار داشتند(2/6 درصد جمعیت جهانی)؛ و انتظار می رود این عدد در سال 2050 تا حدود 5/2 میلیارد نفر افزایش یابد(در حدود 20 در صد جمعیت جهان). انتظار می رود تعداد افراد بیش از 60 سال در ایالات متحدۀ آمریکا، بین سالهای 2000 تا 2030 دو برابر شود.
بخش زیادی از هزینه های مراقبت بهداشتی زندگی، درچند ماه آخر، قبل از مرگ، خرج می شود.
بیماران مسن تر، تعداد بستری های بیشتری دارند، مدت اقامتشان در بیمارستان بیشتر است، مورتالیتی بالاتری دارند و نسبت به بیماران جوان تر، هزینه های کلی بیمارستان بیشتری دارند.
عفونتها یکی از بیشترین علل رایجی هستند که سالمندان به علت آنها، از یک مرکز پرستاری به یک بیمارستان مراقبت فوری منتقل می شوند.
بسیاری از عفونتها در سالخوردگان، دارای علائم و نشانه های بالینی مخفی مشابه و یکسانی هستند
بیشتر پاسخهای فیزیولوژیک نسبت به عفونت، در سالخوردگان کند و مخفی می شود. پیک درجۀ حرارت ، حداکثر تعداد سلولی گلبولهای سفید و شدت بسیاری از علائم و نشانه های بالینی، در ســـالمنـدان کمتر دیده می شود.
عفونتهای ادراری، تا سن بالا در زنان نسبت به مردان شایعترهستند. بروز باکتریوری بدون علامت(به صورت بیشتر از 100000 ارگانیســـــم در میلی لیـــتر ادرار، در غیاب نشانه ها تعریف می شود.)
در زنان به میزان 1 درصد در هر دهه، افزایش می یابد، بنابراین خانمهای 70 تا 80 ساله، بروز باکتریوری سالیانۀ 8-7 درصدی دارند.
در مردان با افزایش سن، باکتریوری به طور فزاینده ای شایع می شود که به طور عمده در نتیجۀ انسداد یورترال می باشد که به علت هایپرتروفی پروستات ایجاد می شود.
شیوع باکتریوری در سالمندان، در مردان در حدود 10 درصد و در زنان در حدود 20 درصد می باشد.
در افراد سالمند مقیم مراکز نگهداری سالمندان و سالمندان بستری در بیمارستان، باکتریوری شایعتر است و فرکانس آن در مردان و زنان برابر می شود.
اغلب باکتریوری در افراد سالخورده، بدون هیچگونه مداخله ای به طور خود به خود بر طرف می شود
عفونتهای ادراری
باکتریوری بدون علامت در سالخوردگان نیاز به آنتی بیوتیک تراپی ندارد.
افراد سالخوردۀ ناتوان از نظر عملکرد، بیشتر مستعد باکتریوری هستند و همچنین بیشتر در معرض مرگ به علت ناتوانی اولیه می باشند.
درمان باکتریوری در مردان و زنان سالخورده، معمولاً تنها به طور موقت منجر به پاک شدن ارگانیسم می شود و اغلب با عوارض جانبی مربوط به دارو تداخل پیدا می کند.
اتیولوژی عفونت ادراری علامتدار در سالمندان به طور عمده به جایی بستگی دارد که عفونت کسب شده است. در میان افرادی که در جامعه زندگی می کنند، توزیع ارگانیسمهای ایجاد کنندۀ عفونت در سالمندان شبیه به انواعی است که در افراد جوانتر دیده می شود. در افراد مسن بستری شده در مؤسسات، تغییر محسوسی در پاتوژنها دیده می شود، به طوریکه یک سوم موارد عفونت ادراری یا باکتریوری به وسیلۀ اشریشیاکلی ایجاد می شود و تقریباً بسیاری از موارد به وسیلۀ گونۀ پروتــئـوس ایجاد می شود. افزایشی بیشتر از 6 برابر در فرکانس گونۀ کلبسیلا دیده می شود...
تا حدود 25 درصد این عفونتها احتمالاً پلی میکروبیال هستند.
همچنین در مردان سالخوردۀ دچار عفونت ادراری، میزان بارزی از عفونتهای گِرَم مثبت مشاهده شده است.
بدون شک، استفادۀ معمول از آنتی بیوتیکها در مؤسسات نگهداری و مراقبت طولانی مدت، یک فاکتور تغییر دهندۀ اتیولوژی این عفونتها می باشد.
عفونت ادراری علامتدار همیشه باید در افراد مسن تر درمان شود.
انتخاب آنتی بیوتیک باید بر اساس رنگ آمیزی گِرَم نمونۀ ادرار و شرح حال بیمار صورت گیرد.